Το ΝΟΗΣΙΣ ταξιδεύει – Δελβινάκι

Είναι η πρώτη φορά που το ΝΟΗΣΙΣ βγαίνει έξω από τις εγκαταστάσεις του και επισκέπτεται σχολεία.

Το ΝΟΗΣΙΣ συμμετέχει στο πρόγραμμα «Η ενέργεια για ζωή … ταξιδεύει», το οποίο χρηματοδοτεί η εταιρεία Ελληνικά Πετρέλαια Α.Ε. και συντονίζει η ΜΚΟ «Άγονη Γραμμή – Γόνιμη», με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ενέργεια: επιλέγω & εξοικονομώ!». Σε αυτό το πλαίσιο, το ΝΟΗΣΙΣ θα επισκεφθεί 6 περιοχές της άγονης γραμμής κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς 2014 – 2015 παρουσιάζοντας το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

Πρώτος προορισμός, το χωριό Δελβινάκι Ιωαννίνων, 5 χλμ. από την Κακαβιά, στα σύνορα με την Αλβανία. Η επίσκεψη είχε προγραμματιστεί για το διήμερο 29  και 30 Οκτωβρίου 2014.

(Γράφει η Μαρία Καρνέζου, Εκπαιδευτικά Προγράμματα ΝΟΗΣΙΣ)

Προτού ξεκινήσω από τη Θεσσαλονίκη, επικοινώνησα με το Δημοτικό σχολείο και το Γυμνάσιο στο Δελβινάκι, επιβεβαιώνοντας την επίσκεψη της επόμενης μέρας.

Τετάρτη 29/10/2014
Έφθασα στο Δελβινάκι αργά το απόγευμα της Τετάρτης. Είχε ήδη νυχτώσει και δεν κατάφερα να δω κάτι από το χωριό, καθώς κατευθύνθηκα κατευθείαν στο δημοτικό ξενώνα «Το ρολόι», όπου με περίμεναν. Εκεί με συνάντησε ύστερα από λίγο ο κ. Γιάννης Μυριούνης, ο διευθυντής του 2θέσιου Δημοτικού σχολείου, το οποίο θα επισκεπτόμουν την επόμενη μέρα. Ο ίδιος επιδίωξε αυτή τη συνάντηση, αφήνοντας κατά μέρος τις δουλειές του, έτσι ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να γνωριστούμε καλύτερα. Η γνωριμία αυτή ήταν πραγματικά μια ευχάριστη έκπληξη. Άνθρωπος ζεστός, ανοιχτόκαρδος, μαθημένος να δουλεύει κάτω από αντίξοες συνθήκες και πάραυτα έτοιμος να βρει και να εστιάσει στα καλά σημεία της δύσκολης καθημερινότητας στο ακριτικό σχολείο, όπου είναι διευθυντής. Κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, ήπιαμε μαζί και δώσαμε ραντεβού την επόμενη μέρα στο σχολείο, για να πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας προτού μπούμε στην τάξη.

Πέμπτη 30/10/2014
Ξημέρωσε μια υπέροχη, ηλιόλουστη και αρκετά δροσερή μέρα. Μετά από ένα σύντομο πρωινό στο καφενείο του ξενώνα – φρέσκο, ζεστό ψωμί, βούτυρο, μέλι και ελληνικός καφές – μαζί με τους πρώτους πελάτες από το χωριό, ξεκίνησα για το Δημοτικό σχολείο, για να συναντήσω τον κύριο Γιάννη και τον κύριο Αποστόλη, τους δυο δασκάλους. Κατηφορίζοντας στον κεντρικό δρόμο του χωριού, είδα στο φως της ημέρας τα σπίτια σφηνωμένα μέσα στο δάσος, που περιέβαλε το χωριό, και τον καπνό από τις καμινάδες από τα τζάκια να προσθέτει μια ζεστή πινελιά στη γαλήνια εικόνα.

Φθάνοντας στο σχολείο, στις 7:45, είδα τους πρώτους μαθητές που κάθονταν έξω στα σκαλοπάτια.
Πίνοντας ένα καφέ όλοι μαζί, τους εξήγησα το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που θα παρουσίαζα στους 15 μαθητές του σχολείου (όλες οι τάξεις του Δημοτικού), καθώς τους έδειχνα το υλικό που είχα φέρει για το σχολείο (το επιτραπέζιο παιχνίδι, αφίσες, οδηγό εκπαιδευτικού, CD με όλο το υλικό του προγράμματος σε ηλεκτρονική μορφή).

Στη συνέχεια, μπήκαμε στην αίθουσα – ψηλοτάβανη και ηλιόλουστη με τεράστια παράθυρα – όπου είχαν συγκεντρωθεί όλα τα παιδιά. Ο κύριος Γιάννης με σύστησε και όλοι μαζί διαμορφώσαμε την αίθουσα μετακινώντας θρανία και καρέκλες, έτσι ώστε να έχουμε μια μεγάλη επίπεδη επιφάνεια, πάνω στην οποία στήσαμε το επιτραπέζιο παιχνίδι. Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες, έτσι ώστε κάθε ομάδα να έχει μαθητές μικρών και μεγάλων τάξεων, και κάθησαν γύρω από το τραπέζι που δημιουργήσαμε. Η ώρα κύλησε δίχως να το καταλάβω, παίζοντας, γελώντας, συζητώντας. Όταν τελειώσαμε, βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία όλοι μαζί. Με τα δικά μου μάτια είδα τα παιδιά χαρούμενα και τους δυο δασκάλους ικανοποιημένους, που με τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα, πρόσφεραν στους μαθητές τους μια ευχάριστη, ουσιαστική και ταυτόχρονα διαφορετική εμπειρία από ότι συνήθως. Φεύγοντας, πήρα οδηγίες για το πώς θα έβρισκα το Γυμνάσιο – πέντε λεπτά με τα πόδια από το Δημοτικό.

Φθάνοντας στο Γυμνάσιο, συνάντησα δυο καθηγητές, οι οποίοι με υποδέχθηκαν εγκάρδια με φρέσκο κουλούρι από το φούρνο του χωριού και ζεστό καφέ. Όπως μου εξήγησαν, το σχολείο μέχρι λίγα χρόνια πριν λειτουργούσε και ως Λύκειο, όμως δυστυχώς αυτό μεταφέρθηκε σε άλλο χωριό.
Τα παιδιά, εννιά μαθητές συνολικά από το Δελβινάκι και από γειτονικά χωριά που έρχονταν με ΚΤΕΛ στο σχολείο, είχαν μάθημα εκείνη την ώρα. Έτσι, βρήκα την ευκαιρία να ενημερώσω τους καθηγητές για το τι θα έκανα, δείχνοντάς τους το υλικό που είχα φέρει για το σχολείο τους (αντίστοιχο με αυτό του Δημοτικού). Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη η διαπίστωση ότι το σχολείο είχε επισκεφθεί το ΝΟΗΣΙΣ την προηγούμενη χρονιά σε μια διήμερη εκδρομή τους στη Θεσσαλονίκη. Όταν τελείωσε το μάθημα, μπήκα στην αίθουσα, όπου επαναλήφθηκε η ίδια διαδικασία που περιέγραψα παραπάνω, έτσι ώστε να μπορέσουμε να στήσουμε το επιτραπέζιο παιχνίδι και να ξεκινήσουμε. Το γεγονός ότι τα παιδιά ήταν μεγαλύτερης ηλικίας και το γνωστικό τους επίπεδο σαφώς ψηλότερο από του Δημοτικού, μας επέτρεψε να απολαύσουμε το παιχνίδι, να συζητήσουμε, να διατυπώσουμε συμπεράσματα και να δώσουμε μια κοινωνική προέκταση στη δραστηριότητα. Στο τέλος, μετά την «καθιερωμένη» αναμνηστική φωτογραφία, όταν με ρώτησαν τα παιδιά αν θα πήγαινα ξανά στο σχολείο τους, κατάλαβα ότι πραγματικά είχαν ευχαριστηθεί αυτή την εμπειρία.

Είχε πλέον φθάσει μεσημέρι, όταν έφυγα από το Γυμνάσιο. Πηγαίνοντας προς τον ξενώνα, πέρασα έξω από το Δημοτικό σχολείο για άλλη μια φορά. Τα παιδιά έπαιζαν έξω στη λιακάδα φωνάζοντας και γελώντας. Με αναγνώρισαν και με χαιρέτησαν. Αυτό ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μένα, μαζί με τη ρίγανη, το τσίπουρο, τον τραχανά και το τσάι του βουνού που μου έδωσε ο κύριος Γιάννης για το σπίτι. Δεν έχω λόγια…
Μετά από ένα ελαφρύ γεύμα, ξεκίνησα για να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη, αφήνοντας πίσω το Δελβινάκι και παίρνοντας μαζί μου πολύ γλυκές εικόνες και συναισθήματα.

Άξιζε την ταλαιπωρία και … ήταν μια εμπειρία που αξίζει, το δίχως άλλο, να τη ζήσεις.